De wereldwijde energievoorziening is nog steeds vrijwel uitsluitend gebaseerd op fossiele brandstoffen en kernenergie. Terwijl fossiele energiebronnen dreigen op te raken en op zijn minst problematisch zijn op het gebied van milieubescherming (trefwoord: broeikaseffect), kent kernenergie grote problemen op het gebied van beheersbaarheid en verwijdering.
Een duurzame, d.w.z. onbeperkt beschikbare en emissievrije energievoorziening kan alleen worden opgebouwd op basis van de zogenaamde hernieuwbare energiebronnen zon, wind en water.
Tegelijkertijd kan zonne-energie in gematigde gebieden bij de huidige stand van de techniek alleen met aanzienlijke subsidies worden gebruikt. Het gebruik van windenergie gaat gepaard met pijnlijke ingrepen in het landschap en dankt zijn expansie, die de laatste jaren in een stroomversnelling is geraakt, eveneens aan doeltreffende subsidies.
Waterkracht kan als energiebron worden gebruikt in rivierlopen of in oceaanstromen, en daar vooral in getijdenstromen.
Momenteel wordt waterkracht vrijwel uitsluitend gebruikt voor de opwekking van energie in rivierlopen, en het gebruik van deze energiebron neemt al tientallen jaren af wat betreft het aantal installaties en de opwekking van kilowattuur.
De waterkracht die in de oceaanstromingen of getijden is vastgelegd, bevat een veelvoud aan energiepotentieel dan rivierstromen. Er zijn schattingen dat oceaanstromingen in de gehele wereldbehoefte aan energie zouden kunnen voorzien. Toch is dit potentieel nog bijna volledig onbenut. Een uitgebreid gebruik van deze energiebron opent een groeimarkt van quasi-oceanische proporties.
Bovendien kunnen de getijdenstromen, die bijna uitsluitend afhankelijk zijn van de baan van de maan, in tegenstelling tot de bovengenoemde hernieuwbare energiebronnen, probleemloos worden voorspeld. De voorziening van reservebronnen is hier niet nodig; getijdenenergie kan een zelfvoorzienende pijler van de energievoorziening zijn.
Getijdenenergie is, in tegenstelling tot zonne- en windenergie, geschikt voor basisbelasting en nauwkeurig voorspelbaar, en levert zijn maximale vermogen gedurende 50% van de dag.
Op het gebied van getijdenenergie zijn er tot nu toe alleen individuele centrales geweest in de stijl van de 240-megawatt getijdencentrale die in 1967 in St. Malo, Bretagne, is gebouwd, of het Canadese Annapolis Royal-project dat in 1984 is gebouwd, maar deze hebben het milieustigma dat zij een hele oceaanbaai blokkeren.
Tegenwoordig zijn de meeste prototypes van getijdencentrales uitgerust met één of meer rotoren, die door hun hoge draaisnelheid 10 tot 20% van de zwemmende dieren doden. In nieuwe centrales mag in heel Europa echter slechts 0,5% van de zwemmende dieren worden beschadigd. Bovendien zijn deze rotoren complex en duur, omdat deze installaties moeten worden aangepast om optimaal gebruik te maken van de eb en vloed.
Atlantisstrom vermijdt deze nadelen door zijn nieuwe, gepatenteerde ontwerp.
Getijdencentrale in St. Malo/Bretagne